De illusie van de recessie
Stel, u hebt de afgelopen tien jaar ergens in de binnenlanden van Afrika of Zuid-Amerika doorgebracht. U was volledig afgesneden van de buitenwereld en had werkelijk geen idee hoe het er op dat moment in de rest van de wereld aan toe ging. Nu bent u terug in Nederland, en terwijl u vanaf Schiphol terug reist naar uw woonplaats vertelt iemand u dat we in een diepe recessie zitten, bijna vergelijkbaar met de crisis van de jaren dertig uit de vorige eeuw.
Vol ongeloof kijkt u rond. Iedereen is weldoorvoed en goed gekleed, iedereen rijdt nog volop auto, er zijn sowieso heel veel auto’s (en bijna allemaal van recente datum), en als je in de huizen naar binnen kijkt zie je de mensen (bijna) overal naar (grote) beeldschermen kijken, en talloze mensen op straat zijn met hun iPad/iPod/iPhone of ander elektronisch snufje in de weer. De winkels puilen uit met luxe artikelen, alle wegen zijn keurig onderhouden, er hangen geen groepjes werklozen rond op straat, zwervers zijn er ook nergens te zien, de huizen zien er allemaal tip-top uit, er is bouwactiviteit alom, kortom: de welvaart lijkt onbegrensd. Vervolgens koop je een krant en daar staat het ook: recessie. De beurs is in mineur, de pensioenfondsen zitten in de problemen, niets lijkt er goed te gaan. Je begint aan jezelf te twijfelen en denkt: zie ik de werkelijkheid dan zo verkeerd of...? Wie leeft er hier een illusie?