We leven ons leven. Denken we. De belangrijke vraag hier is: leven we écht? Net zoals we kijken, maar niet zien, en luisteren, maar niet horen, zo is het ook met leven. We leven wel, maar niet echt. We kennen allemaal wel het verschijnsel dat je op je horloge kijkt om te weten hoe laat het is, en direct daarna vraagt iemand hoe laat het is (want die persoon ziet dat je op je horloge hebt gekeken). En vervolgens moet je weer op je horloge kijken om antwoord te kunnen geven op de vraag. Nagenoeg alles wat we doen gaat op de automatische piloot, het dringt niet echt door, we doen simpelweg wat we de vorige dag ook gedaan hebben, en vorige week en de maanden daarvoor. Je doet wat je doet, want dat is wat je geleerd hebt. Terwijl je het eigenlijk misschien wel heel anders zou willen, maar deze wil is totaal ondergesneeuwd door je programmering waar je als een bange robot niet meer van af durft te wijken, opgesloten in zichzelf, afgesneden van anderen en de werkelijkheid. Wellicht helpen onderstaande vragen bij wat reflectie.

1		Als je je hart laat spreken én je luistert, wat hoor je dan?
2		Terugkijkend vanaf je sterfbed, wat ga je NU doen?
3		Hoe ziet de wereld er morgen uit?
4		Zou je als kind geïnspireerd zijn?
5		Wanneer heb je voor het laatst écht iets meegemaakt?
6		Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws gedaan?
7		Wat zou je doen als je niet bang was?
8		Wat doe je wanneer je uitstelgedrag vertoont?
9		Grijp jij je kansen?
10		Wat geeft jouw leven betekenis?