Als je je gaat verdiepen in spiritualiteit, en je gaat daarover lezen, dan zul je waarschijnlijk al vrij snel merken dat een aantal termen regelmatig voorbij komen. Er is een Zelf/essentie/ziel/bewustzijn die het leven leeft en een geest/brein/verstand/ratio die daar van alles omheen fantaseert. We voelen het eerste (áls we voelen) en we geloven doorgaans het laatste (en dat noemen we dan IK). Het Zelf leeft NU, het illusionaire IK ‘leeft’ juist overal behalve daar. Terwijl het Zelf de vibraties voelt van het leven en de werkelijkheid, bevindt het IK zich in een continue staat van dagdromerij, in een universum gevuld met zorgen, leed, angst en haat.

Van de week had ik hier een man op bezoek die ruim tien jaar geleden de diagnose Parkinson gesteld kreeg. Langzaam maar zeker verliest hij de controle over zijn lichaam, simpele bewegingen waar andere mensen helemaal niet bij stilstaan, zoals opstaan en daarna een voet voor de andere zetten, zijn voor hem werken geworden. Een soort dagelijkse bezigheden die uitgevoerd moeten worden. We hadden een gesprek, met veel verbinding waar we allebei blij van werden, over het leven met Parkinson. In dat moment, het NU, was het leven helemaal goed, pas als hij weer nadacht over wat hij ooit kon en nu niet meer, en wat hij in de toekomst nog meer allemaal niet zou kunnen dan ging de blijheid weg. Het deed mij weer eens beseffen hoe krachtig het NU is, het NU is altijd goed. Ook als je Parkinson hebt.

Onbewust, of mischien bewust, zoeken wij daarom graag het briljante NU op. Maar hoe doe je dat? De moderne mens gebruikt ook daarvoor het liefst hulpmiddelen. Hij zit dagelijks vele uren voor de televisie of achter de computer, of gaat naar een evenement met meer dan honderd decibellen aan geluid, en overlaadt zich met werk, zo veel als mogelijk en liefst nog meer. Wanneer je om je heen kijkt dan valt echter op dat dit niet de blije gezichten oplevert die je zou verwachten.

Die blije gezichten zag ik dit weekend wél bij de Meezingnacht. Ruim dertig mensen waren bijeen om spirituele liederen te zingen uit alle windstreken met volop ruimte en vrijheid om het NU in jeZelf te ontdekken. “De kracht van het NU” van Eckhart Tolle is een heel goed boek, maar ook dat zijn uiteindelijk slechts woorden (net als dit verhaaltje). De Meezingnacht is de kracht van het NU werkelijk ervaren.