Beperkingen
Het geweldige van deze periode in mijn leven is de rust die er is. Er is alle ruimte om de ervaring van het solozingen vooraf, tijdens en na het zingen volledig te doorleven. Niks geen gejakker om de volgende dag weer naar het werk te moeten of andere verplichtingen. De solozangervaring golft in alle vrede nog dagenlang na in mij. Ik kan het van alle kanten bevoelen en doorvoelen en beschouwen. Ik kan het bijna vastpakken en er vervolgens uren naar kijken. Ik heb het ook diverse malen thuis overgedaan, gewoon in mijn eentje het lied nog eens gezongen en alles er uit laten komen. En ook de passages die afgeknepen worden dan voluit laten gaan. En wat gebeurt er dan: dan zing ik.
Enkele dagen later kreeg mijn solosessie en alles wat daarna gebeurde een enorm gevolg (althans, enorm voor mij dan).
Ik was in de tuin aan het werk, denkend aan alles wat ik hierboven heb beschreven, en ineens wist mijn hele wezen:
de enige beperking van mijn potentie zit in mijzelf.
Ik word niet beperkt door mijn opvoeding, of mijn afkomst, of mijn banksaldo, of mijn familie en vrienden, of door
de maatschappij.
Alleen ik beperk mijn potentie.
Ik, en niemand anders.
Om dat te voelen is gigantisch.
Er is helemaal niets dat mij in de weg staat om te doen wat ik kan doen.
Ik (mijn brein, mijn angsten) ben de enige beperkende factor.
Tussen mij en de verwerkelijking van mijn potentie staat de angst voor vrijheid.
november 2011