De illusie dat ik fout bezig ben
Deze sluit mooi aan bij de vorige illusie. Want beoordeel ik mij naar de buitenwereld toe desgevraagd als bovengemiddeld, in mijn binnenwereld is er een heel ander beeld. Daar word ik regelmatig op mijn vingers getikt omdat ik te lang niet bij mijn moeder ben geweest, of niet hard genoeg heb gewerkt, te weinig oog heb voor de zieke buurvrouw, te weinig sport en te veel snoep, dat ik nodig weer moet stofzuigen of in de tuin aan de gang moet, enzovoort. Altijd is er wel een kritische noot vanuit mijn brein die mij fijntjes laat weten dat ik iets niet goed heb gedaan, of dat ik iets verkeerd heb gezegd, of dat het sowieso beter had gemoeten. Het had sneller gemoeten, of het had eerder gemoeten. Moeten, moeten, moeten. Allemaal onzin (illusie) en een bizarre paradox met de vorige illusie.