Daar ligt ie dan: de puzzel, twaalf stukjes hout. Het is buitengewoon boeiend om de puzzel alleen maar te aanschouwen en alles te doorvoelen wat er dan in jou boven komt. Zeer waarschijnlijk is er de aandrang om iets met de puzzel te gaan doen, om de puzzel in elkaar te zetten. Terwijl, waarom? Wat is er niet goed aan de puzzel zoals die nu is? Wat weerhoud je er van om ‘simpelweg’ met de puzzel te zijn, niets meer en niets minder?

Kom dat door het plaatje van de puzzel? Het plaatje van de puzzel die lijkt te zeggen hoe de puzzel hoort te zijn. Alsof de puzzel in die vorm zou moeten zijn, want anders ‘is het niet goed’. Wordt daar de puzzel in essentie anders van?

En nog veel belangrijker: wat doet dat met jou? Schenken deze twaalf stukjes hout meer voldoening wanneer ze op een bepaalde manier in elkaar geschoven zijn dan wanneer ze los op tafel liggen?

Soms (of vaak?) lijkt het leven op een puzzel. We willen iets met wat we aanschouwen, we willen iets doen, iets veranderen aan de vorm. Ergens diep in ons lijkt een overtuiging te zitten dat wij, mensen, altijd weten hoe we schoonheid aan de werkelijkheid toe kunnen voegen. Maar als je om je heen kijkt valt niet te ontkennen dat het creëren van schoonheid nou niet bepaald het sterkste punt van de mens is. Het is juist daar waar wij Moeder Natuur met rust laten dat de schoonheid van de werkelijkheid maximaal zichtbaar wordt.

Puzzelstukjes zijn puzzelstukjes omdat je ze aan elkaar probeert te leggen. En wanneer het niet lijkt te passen is er een probleem. Kortom, geniet ‘gewoon’ van de schoonheid van deze puzzel en je mag uiteraard zelf weten hoe en in welke vorm :)