De Liefde
Vroeger dacht ik helemaal niet na over wat Liefde werkelijk is (ik denk wel eens: dacht ik überhaupt wel na?). Toen ik jong was (22) leerde ik een vrouw kennen en ik werd verliefd. Daarna is alles gegaan zoals het zo vaak gaat: we verloofden, we trouwden, we kregen kinderen en ... we zijn vele jaren later gaan scheiden. Terugkijkend op al die jaren herinner ik mij nog heel goed een bepaald moment, ruim voordat we trouwden, zelfs ruim voordat we verloofden, waarin ik heel duidelijk voelde: dit is niet okee. Mijn grijze massa ging dat uiteraard direct bagatelliseren (“iedereen heeft het weleens moeilijk”), en mijn angsten kwamen ook meteen aan de oppervlakte. Angst dat de relatie zou eindigen, angst voor een ‘mislukking’, angst dat ik weer alleen zou zijn, angst dat ik de ander verdriet zou doen, en nog wat meer angsten die ik NU, na ruim dertig jaar, niet meer kan benoemen. De “dit is niet okee” werd weggedrukt en de wederzijdse houdgreep was begonnen. De relatie was slecht en werd alleen maar slechter. Stoppen met de relatie was ‘uiteraard’ geen optie voor mijn ego, zo zijn ego’s, en de scheiding werd pas decennia later (!) een feit. Ego’s gaan voor zekerheid, hoe beroerd die ook is, en die ellendige zekerheid had ik.
Vele jaren later nam ik het besluit om te scheiden. Er daalde in dat moment een grote rust over mij neer (ik weet het nog heel goed), terwijl ik een zeer ongewisse toekomst tegemoet ging. Ik was ‘alleen’, ik had nog wat spaargeld, en mijn enige inkomen op dat moment was de maandelijkse zorgtoeslag. Maar ik was twijffelloos. Honderd komma nul procent twijffelloos. Die zomer had ik vaak het gevoel dat ik vloog, vele molenstenen waren van mij afgerold. Ik herinner mij nog dat ik een keer met mijn racefiets hier de Holterberg beklom en verbaasd merkte dat omhoog fietsen net zo gemakkelijk ging als afdalen.
Mijn huwelijk was een relatie van zorgen-voor-de-ander. Na al die jaren wist ik, mijn systeem, simpelweg niet meer hoe het ook anders zou kunnen zijn. Die les had ik nog te leren en die les kwam er ook (de Kosmos regelt alles...). Mijn volgende relatie was weer een relatie van zorgen-voor-de-ander, alles doen voor de ander, en meZelf wegcijferen. Het oogt wellicht heel liefdevol en is wellicht heel liefdevol, maar het is geen Liefde (met een hoofdletter “L”). Mijn (onbewuste) doel was om het moment te bereiken dat ik daar echt helemaal klaar mee was. Ik leerde mijn les en ik denk NU nog vaak aan de woorden van Marianne Williamson:
Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves: who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do.
XXXXXXXXXX(Credits: Marianne Williamson)
Onze diepste angst is niet dat we te min zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig sterk zijn.
Het is ons licht, en niet onze duisternis die ons het meest beangstigt.
We vragen onszelf af: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, getalenteerd, groots?
Nou, wie ben je om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God.
Jezelf klein houden maakt de wereld niet beter.
Er is niets verlichts aan om ineen te krimpen zodat andere mensen zich niet onzeker voelen in jouw nabijheid.
We zijn allemaal bedoeld om te schijnen, zoals kinderen doen.
And as we let our own light shine, we unconsciously give other people
permission to do the same.
As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.
En wanneer we ons licht laten schijnen, geven we
andere mensen onbewust toestemming om hetzelfde te doen.
Als we bevrijd zijn van onze eigen angst, dan bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.
Ik doe een bakkie met Moeder Natuur
Ik heb het geleerd: ik ben wie ik ben, en in essentie kan ik ook alleen maar zijn wie ik ben. Ik weet het NU. Mijn maskers afwerpen en rechtop staan in de wereld, en dansend met Moeder Natuur de planeet overgaan onderwijl mijn leven vierend. Het is zo simpel: mijn toekomst is mijn toekomst.
Na deze les kon de Liefde komen (met de hoofdletter “L”). En die kwam er ook (zoals gezegd, de Kosmos regelt alles). Uit mijn dagboek:Hoe Liefde klinkt? Nou, ongeveer zo (ogen dicht doen, alleen luisteren):
Nessi Gomes: All related
De Liefde
november 2017
Door naar de volgende vertelling: de puzzel
Terug naar de vorige vertelling: reisverslag Armenië
Naar de overzichtspagina met vertellingen
Gedichten over Liefde
De integraal van
De integraal van
De integraal van
De integraal van
De integralen van
Vectoren, vraagstuk 19
Vectoren, vraagstuk 57
Vectoren, vraagstuk 95
Tabel met Taylor-reeksen
De Taylor-reeks van
De stelling van Gauss
Relativiteitstheorie basic, hoofdstuk 2: de lichtsnelheid
Uitleg artikel algemene relativiteitstheorie: paragraaf 17
De SuperLamborghini
Ruimtetijdkromming
Het traagheidsmoment van de Zon
Vraagstukken algemene natuurkunde
De illusie dat ik financieel bewust ben
De reis naar de werkelijkheid van Brandon Bays
Reisverslag Moldavië
De Taylor-reeks van f (x) = tan (ax)
De integralen van f (x) = sin2 x/(1 + a cos x)2
De integraal van f (x) = 1/(x2 (ax2 + bx + c))
De invaltijd van een baksteen die in een zwart gat valt
De integraal van f (x) = xm ln (ax)
De integraal van f (x) = xp ln (ax)
De versnelling van een baksteen die in een zwart gat valt
De versnelling van een baksteen die in een zwart gat valt
De naam van een zwart gat
De integraal van f (x) = xp cos (ax)
Naar de overzichtspagina wiskunde
Naar de overzichtspagina natuurkunde
Naar de overzichtspagina filosofie
Doneer enkele euro’s
Wetenschappelijke boeken te koop
Lezingen