De Liefde

Vroeger dacht ik helemaal niet na over wat Liefde werkelijk is (ik denk wel eens: dacht ik überhaupt wel na?). Toen ik jong was (22) leerde ik een vrouw kennen en ik werd verliefd. Daarna is alles gegaan zoals het zo vaak gaat: we verloofden, we trouwden, we kregen kinderen en ... we zijn vele jaren later gaan scheiden. Terugkijkend op al die jaren herinner ik mij nog heel goed een bepaald moment, ruim voordat we trouwden, zelfs ruim voordat we verloofden, waarin ik heel duidelijk voelde: dit is niet okee. Mijn grijze massa ging dat uiteraard direct bagatelliseren (“iedereen heeft het weleens moeilijk”), en mijn angsten kwamen ook meteen aan de oppervlakte. Angst dat de relatie zou eindigen, angst voor een ‘mislukking’, angst dat ik weer alleen zou zijn, angst dat ik de ander verdriet zou doen, en nog wat meer angsten die ik NU, na ruim dertig jaar, niet meer kan benoemen. De “dit is niet okee” werd weggedrukt en de wederzijdse houdgreep was begonnen. De relatie was slecht en werd alleen maar slechter. Stoppen met de relatie was ‘uiteraard’ geen optie voor mijn ego, zo zijn ego’s, en de scheiding werd pas decennia later (!) een feit. Ego’s gaan voor zekerheid, hoe beroerd die ook is, en die ellendige zekerheid had ik.

Vele jaren later nam ik het besluit om te scheiden. Er daalde in dat moment een grote rust over mij neer (ik weet het nog heel goed), terwijl ik een zeer ongewisse toekomst tegemoet ging. Ik was ‘alleen’, ik had nog wat spaargeld, en mijn enige inkomen op dat moment was de maandelijkse zorgtoeslag. Maar ik was twijffelloos. Honderd komma nul procent twijffelloos. Die zomer had ik vaak het gevoel dat ik vloog, vele molenstenen waren van mij afgerold. Ik herinner mij nog dat ik een keer met mijn racefiets hier de Holterberg beklom en verbaasd merkte dat omhoog fietsen net zo gemakkelijk ging als afdalen.
Mijn huwelijk was een relatie van zorgen-voor-de-ander. Na al die jaren wist ik, mijn systeem, simpelweg niet meer hoe het ook anders zou kunnen zijn. Die les had ik nog te leren en die les kwam er ook (de Kosmos regelt alles...). Mijn volgende relatie was weer een relatie van zorgen-voor-de-ander, alles doen voor de ander, en meZelf wegcijferen. Het oogt wellicht heel liefdevol en is wellicht heel liefdevol, maar het is geen Liefde (met een hoofdletter “L”). Mijn (onbewuste) doel was om het moment te bereiken dat ik daar echt helemaal klaar mee was. Ik leerde mijn les en ik denk NU nog vaak aan de woorden van Marianne Williamson:
Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves: who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do.
XXXXXXXXXX(Credits: Marianne Williamson)




Ik doe een bakkie met Moeder Natuur
Ik heb het geleerd: ik ben wie ik ben, en in essentie kan ik ook alleen maar zijn wie ik ben. Ik weet het NU. Mijn maskers afwerpen en rechtop staan in de wereld, en dansend met Moeder Natuur de planeet overgaan onderwijl mijn leven vierend. Het is zo simpel: mijn toekomst is mijn toekomst.
Na deze les kon de Liefde komen (met de hoofdletter “L”). En die kwam er ook (zoals gezegd, de Kosmos regelt alles). Uit mijn dagboek:Hoe Liefde klinkt? Nou, ongeveer zo (ogen dicht doen, alleen luisteren):
Nessi Gomes: All related

De Liefde

november 2017