De Liefde

Vroeger dacht ik helemaal niet na over wat Liefde werkelijk is (ik denk wel eens: dacht ik überhaupt wel na?). Toen ik jong was (22) leerde ik een vrouw kennen en ik werd verliefd. Daarna is alles gegaan zoals het zo vaak gaat: we verloofden, we trouwden, we kregen kinderen en ... we zijn vele jaren later gaan scheiden. Terugkijkend op al die jaren herinner ik mij nog heel goed een bepaald moment, ruim voordat we trouwden, zelfs ruim voordat we verloofden, waarin ik heel duidelijk voelde: dit is niet okee. Mijn grijze massa ging dat uiteraard direct bagatelliseren (“iedereen heeft het weleens moeilijk”), en mijn angsten kwamen ook meteen aan de oppervlakte. Angst dat de relatie zou eindigen, angst voor een ‘mislukking’, angst dat ik weer alleen zou zijn, angst dat ik de ander verdriet zou doen, en nog wat meer angsten die ik NU, na ruim dertig jaar, niet meer kan benoemen. De “dit is niet okee” werd weggedrukt en de wederzijdse houdgreep was begonnen. De relatie was slecht en werd alleen maar slechter. Stoppen met de relatie was ‘uiteraard’ geen optie voor mijn ego, zo zijn ego’s, en de scheiding werd pas decennia later (!) een feit. Ego’s gaan voor zekerheid, hoe beroerd die ook is, en die ellendige zekerheid had ik.

Vele jaren later nam ik het besluit om te scheiden. Er daalde in dat moment een grote rust over mij neer (ik weet het nog heel goed), terwijl ik een zeer ongewisse toekomst tegemoet ging. Ik was ‘alleen’, ik had nog wat spaargeld, en mijn enige inkomen op dat moment was de maandelijkse zorgtoeslag. Maar ik was twijffelloos. Honderd komma nul procent twijffelloos. Die zomer had ik vaak het gevoel dat ik vloog, vele molenstenen waren van mij afgerold. Ik herinner mij nog dat ik een keer met mijn racefiets hier de Holterberg beklom en verbaasd merkte dat omhoog fietsen net zo gemakkelijk ging als afdalen.

Mijn huwelijk was een relatie van zorgen-voor-de-ander. Na al die jaren wist ik, mijn systeem, simpelweg niet meer hoe het ook anders zou kunnen zijn. Die les had ik nog te leren en die les kwam er ook (de Kosmos regelt alles...). Mijn volgende relatie was weer een relatie van zorgen-voor-de-ander, alles doen voor de ander, en meZelf wegcijferen. Het oogt wellicht heel liefdevol en is wellicht heel liefdevol, maar het is geen Liefde (met een hoofdletter “L”). Mijn (onbewuste) doel was om het moment te bereiken dat ik daar echt helemaal klaar mee was. Ik leerde mijn les en ik denk NU nog vaak aan de woorden van Marianne Williamson:

Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves: who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do.
XXXXXXXXXX(Credits: Marianne Williamson)

Onze diepste angst is niet dat we te min zijn. Onze diepste angst is dat we oneindig sterk zijn. Het is ons licht, en niet onze duisternis die ons het meest beangstigt. We vragen onszelf af: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, getalenteerd, groots? Nou, wie ben je om dat niet te zijn? Je bent een kind van God. Jezelf klein houden maakt de wereld niet beter. Er is niets verlichts aan om ineen te krimpen zodat andere mensen zich niet onzeker voelen in jouw nabijheid. We zijn allemaal bedoeld om te schijnen, zoals kinderen doen.
JeZelf klein maken helpt de planeet inderdaad niet. Stel je maar eens voor dat je je letterlijk klein probeert te maken (dat je helemaal in mekaar probeert te duiken of zo) en voel hoe dat voelt, de spanning en onvrijheid die dat geeft. JeZelf kleiner maken dan je bent, jeZelf wegcijferen en naar de achtergrond schuiven, daar wordt uiteindelijk helemaal niemand beter van. Ooit komt onvermijdelijk de dag dat het zorgen voor de ander stopt (desnoods door de dood), en dan valt de ander alsnog om. Wie niet Zelf leeft, leeft niet. Stel het je maar eens voor: een dode overeind houden heeft geen zin (sorry voor het macabere voorbeeld). Het klinkt waarschijnlijk hard en egoïstisch, maar the meaning of life is om Zelf te leven. Of om nogmaals met Marianne Williamson te spreken:
And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.

En wanneer we ons licht laten schijnen, geven we andere mensen onbewust toestemming om hetzelfde te doen. Als we bevrijd zijn van onze eigen angst, dan bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.

Ik doe een bakkie met Moeder Natuur

Ik heb het geleerd: ik ben wie ik ben, en in essentie kan ik ook alleen maar zijn wie ik ben. Ik weet het NU. Mijn maskers afwerpen en rechtop staan in de wereld, en dansend met Moeder Natuur de planeet overgaan onderwijl mijn leven vierend. Het is zo simpel: mijn toekomst is mijn toekomst.

Na deze les kon de Liefde komen (met de hoofdletter “L”). En die kwam er ook (zoals gezegd, de Kosmos regelt alles). Uit mijn dagboek:
Ik heb een vrouw leren kennen en gisteren heb ik het officieel naar meZelf toegegeven: ik ben SMOORVERLIEFD! Het is nog maar heel pril, maar dit is absoluut heel anders dan ik ooit heb meegemaakt. ... Voor het eerst in mijn leven snap ik echt wat verliefde mensen voelen.
Het zit in de laatste zin, ik ben nu 55 en voor het eerst in mijn leven snap ik echt wat verliefde mensen voelen. Het zijn waarschijnlijk cliché’s, maar ik weet NU hoe waar ze zijn: Liefde is vrij, Liefde is gelijkheid, Liefde is samenzijn met de ander terwijl er echt helemaal niets ‘schuurt’, Liefde moet niets, Liefde is zonder dwang, Liefde is twijffelloos, Liefde is bij jeZelf zijn en tegelijkertijd bij de ander, Liefde is Liefde, Liefde IS.

Hoe Liefde klinkt? Nou, ongeveer zo (ogen dicht doen, alleen luisteren):

Nessi Gomes: All related
Hoe Liefde eruit ziet? Nou, ongeveer zo (oren dicht doen, alleen kijken):

De Liefde
En hoe Liefde smaakt? Nou, ongeveer zo:
Karel de Vlieger,
november 2017