Bronnie Ware is een zuster in Australië die jarenlang werkzaam was in de terminale zorg. Haar patienten waren mensen die hooguit nog enkele weken of maanden te leven hadden en zij begeleidde hen op weg naar de onvermijdelijke ontmoeting met de Man met de Zeis. Die mensen keken terug op hun leven en maakten Bronnie deelgenoot van hun zieleroerselen tijdens de laatste dagen van hun leven. De inzichten die deze mensen opdeden gingen vaak over ‘dingen’ die ze nu, terugkijkend, graag anders gedaan zouden hebben. Of niet gedaan zouden hebben. Of juist wel gedaan zouden hebben. Het ging hierbij nooit over materiële zaken en meestal was er ook geen oorzaak buiten hen die hen heeft verhinderd om datgene te doen dat ze wel hadden willen doen. Ze hebben het ‘gewoon’ niet gedaan. Omdat bepaalde thema’s regelmatig terugkeerden heeft dit geleid tot een top-5 en een boek: The top five regrets of the dying (de top-5 van waar de stervenden spijt van hebben).

Bronnie Ware (uit haar boek “The top five regrets of the dying”):

“I wish that I had let myself be happier.

This is a surprisingly common one. Many did not realise until the end that happiness is a choice. They had stayed stuck in old patterns and habits. The so-called ‘comfort’ of familiarity overflowed into their emotions, as well as their physical lives. Fear of change had them pretending to others, and to their selves, that they were content. When deep within, they longed to laugh properly and have silliness in their life again.”

Mensen vertelden “I wish that I had let myself be happier”, of letterlijk vertaald: “ik wens dat ik mijzelf gelukkiger had laten zijn”. Het ging er niet om dat ze niet gelukkig waren, maar dat ze het zichzelf niet toestonden om gelukkig te zijn.

• Website van Bronnie Ware