In onze Westerse maatschappij zijn we druk-druk-druk. We komen altijd tijd te kort, rennen de hele dag van hot naar her en je ego is helemaal in zijn sas want het voelt zich belangrijk. En ja, we maken heel wat mee op een dag door al dat geren en druk-druk-druk zijn.

Maar is dat wel zo? Maken we werkelijk heel wat mee? Mijn definitie van iets meemaken is: dat zijn de verhalen die je later aan je kleinkinderen vertelt. Wat ga je aan je kleinkinderen vertellen van al datgene wat je zo dagelijks meemaakt? Ik heb bijvoorbeeld bijna twintig jaar bij een grote multinational gewerkt en wat ga ik daarvan aan mijn kleinkinderen vertellen: helemaal niets! Twintig jaar lang ben ik heel druk geweest bij dat bedrijf, maar van alle grote momenten in mijn leven die ik mij zo kan herinneren heeft er niet eentje plaatsgevonden bij dat bedrijf. Terwijl, jarenlang was ik heel druk bezig met ‘hele belangrijke dingen’ (vond ik). Hoewel, nu ik er zo over nadenk, bij nader inzien ga ik mijn kleinkinderen er toch wel iets over vertellen, namelijk dat ik er ben weggegaan. Ik heb ontslag genomen en ik ben iets heel anders gaan doen. Ik merk ook dat ik er nog steeds blij van word als ik er aan terug denk.

Wat ik mijn kleinkinderen wél allemaal ga vertellen? Uiteraard (?) de hele persoonlijke momenten die mijn leven veranderd hebben omdat ik het leven ineens heel anders ging zien (misschien moet ik wel zeggen: écht ging zien), bijvoorbeeld toen ik tijdens de eerste zwangerschap van mijn vrouw voor het eerst het hartje hoorde kloppen van mijn zoon-in-wording. Of dat ik doorkreeg dat ik wel gedachten héb, maar dat ik niet mijn gedachten bén. Maar ook dat we 's winters op vakantie zijn geweest naar Litouwen en duizend (!) kilometer door de sneeuw hebben gereden. Dat ik gestopt ben met mijn eigen bedrijf omdat ik er helemaal tabak van had en ‘ineens’ helemaal inkomensloos was. Dat ik met mijn zoon met de auto naar Rusland ben geweest. Over de tocht over de steppe en het bezoek aan Volgograd (het voormalige Stalingrad) en de boottocht over de Wolga. De echte avonturen waarbij je soms echt even niet meer wist hoe het verder moest omdat we ergens met autopech stonden of omdat we totaal verdwaald waren en de taal helemaal niet spraken. Eigenlijk de momenten dat ik volop genoot van het NU, of opgeslokt werd door het NU, omdat dat heel anders was dan anders, en de toekomst totaal onbekend was. Of nog anders gezegd: de momenten dat ik écht iets meemaakte.

Wanneer heb jij voor het laatst écht iets meegemaakt?