Dit is best wel een heftige vraag, dat geef ik direct toe, maar het maakt vaak een moeilijke beslissing ineens heel simpel. Probeer je voor te stellen dat je laatste uur is aangebroken. Je ligt op je sterfbed! Je weet het en je voelt het, morgen zul je de Zon niet meer zien opgaan. Alle materiële zaken zijn onbelangrijk geworden en de rol van het ego is uitgespeeld. Je leven is geleefd en er zijn geen zorgen meer voor de toekomst, want er is simpelweg geen toekomst meer. De Man met de Zeis staat al in de kamer, je staat oog in oog met de onvermijdelijkheid. Er is nog maar één ‘ding’ dat telt: de liefde. Al het andere is totaal, maar dan ook totaal, onbelangrijk geworden.

Vanaf die plaats en dat tijdstip kijk je terug naar het NU. Dat ontzettend moeilijke NU, waar je grijze massa niet wil zijn. Je brein kent geen NU, maar alleen een toekomst gevuld met angst en zorgen en de illusie dat je iets te verliezen zou hebben.

Probeer het sterfbedgevoel over te zetten naar het NU. Dan ben je ook in het NU vrij, is er geen angst, zijn er geen zorgen en heb je niets te verliezen. Het leven voltrekt zich altijd in het NU, het is juist dáár waar het leven geleefd wordt. Wat ga je NU doen? Of wat zou je, terugkijkend vanaf je sterfbed, willen dat je NU gedaan had?

Laat ik het even wat praktischer maken. Stel, je twijfelt over een andere baan, of een opleiding gaan volgen, of verhuizen, of emigreren, en alle mitsen en maren die daar bij horen. En stel je vervolgens voor dat je honderd bent en je ligt op je sterfbed en je kijkt terug naar dit moment vol met twijfel. Wat zou je dan willen dat je gedaan had?